پرآوازه سده پنجم قمری، خواجه عبدالله انصاری است. سبک و ساختار این رساله و همچنین مشابهت برخی عبارات و مطالب آن با دیگر آثار خواجه عبدالله انصاری و نیز تکرار بسیاری از بندهای آن در سایر مصنفات او، در انتساب آن به خواجه جای تردیدی باقی نمی گذارد، اما طرف دیگر این امر، نشان از آن دارد که این رساله تألیف مستقلی نیست، بلکه گزیده ای است از مناجاتها و کلمات قصار عرفانی او که در سده های بعد، به همت مریدان با علاقه مندان او جمع آمده و چون اکثر مناجات های آن با خطاب « الهی» آغاز شده است، آن را «الهی نامه»نامیده اند. الهی نامه که از قدیمی ترین و مهم ترین متون عرفانی فارسی است، شامل مناجات ها، دعاها و سخنان وجد آمیز عرفانی، در قالب نثری مسجع و موزون است؛ از این رو، هم از لحاظ عرفانی و هم از نظر ادبی، اثری ارزشمند است. خواجه عبدالله انصاری نخستین نویسنده ای است که معانی بلند عرفانی را در قالب نثر مسجع بیان داشته است.
دیدگاه خود را بنویسید