کسی که توانگر نباشد نه برای خودش کارایی دارد، نه برای سایرین. فردی را که خواستار توانگری نباشد، نمی توان انسان نرمالی تلقی کرد؛ چون زندگی عاری از توانگری نمی تواند نرمال باشد. کسی که از خوراک سالم، پوشاک مناسب، خانه راحت، شغل دلخواه و آرامش لازم، برخوردار نباشد، آیا می تواند در زمینه زندگی مادی ادعای شادی و خوشبختی بکند؟ فردی که به خاطر بی پولی ذهنش از خلاقیت بی بهره باشد، از کتاب، دانش، فرهنگ، موسیقی و هنر لذت نبرد با امکان سفر را نداشته باشد، در زمینه فکری ناکام باقی می ماند. کسی که به خاطر دست و پازدن در نکبت مالی، بخشی از زمان خود را به اندیشیدن، مراقبه، دعا و مطالعه معنوی اختصاص ندهد در عرصه معنوی امکان دستیابی به کمال را ندارد.
مدیر سایت
ارسال به موقع بود
از کتاب هم راضی بودم
دیدگاه خود را بنویسید